Kardelen

​Düştü bir gece yarısı toprağa,
Gömüldü desem yalan,
Vuruldu aslında toprak ananın kalbine,
Umutsuzca dikilen bir kazık misali...
Her şeyden habersiz bekledi baharı,
Derken yaz oldu,
Yeşermek istedi,
Yaşarmak niyeti bile değildi.
Güze doğru ise dertlendi.
Göz yaşları bile yoktu,
Elemi içinde bir sade gömü.
Derken kış oldu,
Her yer ise kar.
Umutsuzluktan sığınırken yokluğa,
Kalbinde ince bir sızıyla uyandı.
Birden kabuğunun kırıldığını hissetti.
İçine dolan sularla beslendi,
Ve ne mutlu ki o gün geldi.
Filizleri karı deldi,
güneşe selam verdi ayası.
O gün farklı olduğunu anladı,
İşte o gün kardelen olduğunun farkına vardı.
Ahavi - 10.06.2016